İyi oynayıp kazanmanın, üst üste puanlar almanın hazzını en son 2010-11 sezonunda Süper Lig’e yükseldiğimiz sezonda yaşamıştık. O seneden bugüne kadar 14 yıl geçti. Beş sezon boyunca Süper Lig’e çıkıp düşmek, maddi kaynaksız geçen zor yıllar, iki kez play-off finalinde kapıdan dönmek, stadyumun yıkılması, kayyıma kalınması, 2. Lig B’ye düşmek, 2. Lig’de cebelleştiğimiz iki sezonun ardından 1. Lig’de bir play-off faciası daha yaşamak derken en sonunda tekrar Süper Lig’e yükselsek de Samsunspor, bizim psikolojimizi olumsuz etkiledi.
Antalya maçının ikinci golünden sonra beraber maç izlediğim 20 yaşındaki arkadaşımın “Biz nasıl bu kadar iyi oynuyoruz ve herkesi yeniyoruz?” sözleri, aslında psikolojimizin ne denli etkilendiğini gözler önüne seriyor. Samsunspor, genel olarak bize ölümü gösterip sıtmaya razı ettiği için kazanma alışkanlığını çok uzun zamandır ya da yaşı gereği hiç görmeyen binlerce taraftarımız, duygu karmaşası yaşamakta haksız sayılmaz. Ligde kalma hedefiyle, üstelik transfer yasağı varken, bu denli cesur oynayıp ne yaptığını bilen bir Samsunspor’u izlemek gurur verici.
Binlerce insan şu anda İstanbul deplasmanı için planlama yapıyor. Çünkü tarihi bir maça tanıklık edecekler. Ben Galatasaray’ı yeneceğimize inanıyorum. Aramızda üç puan fark olan bir takımı yenmek neden sürpriz olsun ki? Samsunspor geçmişte bunları yaptı. Atatürklü Arma rüzgarı arkasına aldı. Bu fırtına, umarım İstanbul’da hortuma dönüşür ve haftalardır sistematik bir şekilde algı oluşturan medyayı da içine alıp yutar.
YouTube’da yüklü olan ve nostalji gurmelerinin çok bildiği, o yılları yaşayanların ise içine dert olan şampiyonluğun kaçtığı maçlardan biri olan Galatasaray maçının linkini buraya bırakıyorum. Peşinde mazinin ayak sesleri…
